Gdzieś w zakamarku mojej głowy

gdzieś bardzo głęboko schowana

jest moja nadzieja i wiara w ludzi.

Wyrzuciłam ją, wygnałam w nieznane

to wszystko przez moje pokonanie.

Rozczepiona byłam na atomy

cząsteczki mojego istnienia.

Tak długo siebie układałam 

by dojrzeć do prawdziwego wcielenia.

Teraz pomału jestem sobą

choć już nie taka sama

już nie ufam tak szybko

boję się zaangażowania 

Lecz nadal chcę rozmawiać 

chcę być częścią czegoś wielkiego.

Mam nowy cel

chcę czegoś zupełnie nowego.

Patrze na świat z większym dystansem .

Szukam równowagi i spokoju 

nie chcę gnać na ślepo jak oszalała.

Jestem inna